Prowadzą w Polsce siedemnaście parafii i dwa sanktuaria, jednak ich duszpasterstwo jest szersze. Ich działalność jest oddana Maryi, wrażliwa na misje i ubogich – relacjonuje o. Robert Wawrzeniecki OMI.
Zarówno rozpiętość czasowa (ponad sto lat), jak i terytorialna oblackiej działalności w Polsce nie pozwala zatrzymać się nad wszystkimi jej aspektami. Dlatego warto zwrócić uwagę na te wybrane, którymi są maryjność, misyjność i ubodzy o różnych obliczach. Bez wątpienia oblaci są z ludźmi i dla ludzi.
Maryjność
Od początku istnienia zgromadzenia była to istotna cecha naszej działalności, duchowości i podejmowanych inicjatyw, chociażby w sanktuariach francuskich czy szczególnego towarzyszenia nowym objawieniom maryjnym w Lourdes, Fatimie i La Salette. To właśnie maryjnie, u stóp Pani Piekarskiej, rozpoczęła się oblacka epopeja w Polsce i ta cecha charakteryzowała oraz charakteryzuje do dziś oblackie duszpasterstwo. Materialnym znakiem są chociażby groty maryjne powstające przy oblackich placówkach czy kapliczki rozsiane po osiedlach parafii, przy których obywają się nabożeństwa. Ta kwestia nie dotyczy jedynie pracy w maryjnych sanktuariach, ale także maryjnej formacji wiernych powierzonych naszej trosce, by nie poprzestać na powierzchownej pobożności i religijności, ale kształtować ich na wzór Maryi służącej Jezusowi. Ten aspekt przejawiał się nie tylko w propagowaniu kultu związanego z wymienionymi sanktuariami, ale także całościowej animacji maryjnej poprzez różnego rodzaju grupy maryjne, jak np. Żywy Różaniec, Apostolat Maryjny czy Nieustający Różaniec. W oblackich placówkach nabożeństwa maryjne (m.in. do MB Nieustającej Pomocy, Fatimskiej, MB Szkaplerznej, Królowej Polski, Królowej Pokoju, Matki Pocieszenia) znaczyły i znaczą rytm życia wspólnot zakonnych i prowadzonych przez oblatów parafii i dzieł. Wyznaczany był on także przez maryjne uroczystości i jubileusze, jakie odbywały się w Kościele powszechnym: lata maryjne, rocznic objawień maryjnych, ogłoszenia i rocznice ogłoszenia maryjnych dogmatów, jubileuszów jasnogórskich, peregrynacji kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej i figury fatimskiej po polskich diecezjach, uroczyste nowenny przed Niepokalanym Poczęciem czy wreszcie akt ofiarowania Polski Niepokalanemu Sercu Maryi w 1946 r., ze szczególną oprawą w oblackim duszpasterstwie powojennym. Oprócz zwyczajnych nabożeństw sobotnich z litanią loretańską, majowego i różańca w październiku czy też apelu jasnogórskiego, oblackie duszpasterstwo nacechowane jest znakiem Fatimy, gdyż w wielu naszych domach i parafiach odbywają się nabożeństwa fatimskie, instalowane są figury Matki Bożej Fatimskiej, propagowane pierwsze soboty miesiąca.
Misyjność
Drugim nieodłącznym elementem oblackiego duszpasterstwa była i jest animacja misyjna, prowadzona z różnym skutkiem i intensywnością przez ponad sto lat naszego pobytu w Polsce. Na początku było wysłanie pierwszych misjonarzy w okresie międzywojennym, m.in. na Cejlon. Posłanie to były uroczyście celebrowane, a listy misjonarzy – poprzez „Oblata Niepokalanej” – propagowane w oblackich placówkach. Drugim momentem był wyjazd misjonarzy w latach 70. i 80. XX w. do Kamerunu i na Madagaskar – znów z medialną animacją misyjną spełnianą przez „Misyjne Drogi” czy „Kalendarz misyjny” oraz ówczesne środki audiowizualne. Misyjną animacją parafialną zajmowali się nie tylko przybywający na urlopy misjonarze, ale także znamienite osobistości misyjne, przyjeżdżające do naszego kraju i odwiedzające oblackie placówki i parafie. Wart odnotowania jest udział polskich oblatów nie tylko w animacji misyjnej własnych placówek i parafii, ale także lokalnego środowiska diecezjalnego, regionalnego czy nawet ogólnopolskiego. Tak było m.in. w Poznaniu w okresie międzywojennym w ramach Poznańskiego Kongresu Misyjnego, Powszechnej Wystawy Krajowej, na Krajowym Kongresie Eucharystycznym czy w innych częściach Polski, jak na zjeździe duchowieństwa w Katowicach. Oblaci pracują też jako misjologowie, a także w Komisji Episkopatu Polski ds. Misji. Szczególnie cenną inicjatywą, która przynosi w oblackim duszpasterstwie dobre owoce, są grupy Przyjaciół Misji Oblackich, żywe w oblackich placówkach w Polsce w okresie międzywojennym oraz reaktywowane w latach 70. XX w. Promieniowały i promieniują nie tylko na życie parafialne, ale także i na miejscowości, w których pracujemy oraz ich bliższą i dalszą okolicę. Zarówno w latach 1919–1920, jak i w latach 1945–1950, kiedy kształtowały się granice Polski, oblaci troszczyli się o integrację ludności, która napłynęła i zamieszkiwała tzw. tereny plebiscytowe czy też została przymusowo przesiedlona z Kresów Wschodnich i innych części Polski na tzw. Ziemie Odzyskane. Znamienne, że oblackiej działalności w Piekarach, w latach 1919–1920, „Bresluauer Zeitung” przypisywał – przesadzone zapewne – 200 000 głosów za Polską w plebiscycie na Śląsku, a zaangażowani w tę pracę oblaci, oprócz jednego, który powrócił do pracy w Kanadzie, zginęli w obozach koncentracyjnych. Widocznym znakiem tego zaangażowania jest także gdańskie Sanktuarium Ofiar Reżimów Totalitarnych w oblackim kościele. Od 1927 r. do lat 50. XX w. oblaci zaangażowani byli także w duszpasterstwo neounitów na Podlasiu, a zwłaszcza w Kodniu i okolicach. Na tę okazję niektórzy z oblatów byli tzw. biliturgistami, sprawującymi liturgię w obu obrządkach: wschodnim i zachodnim. Na Kresach Wschodnich II RP, kiedy dochodziło do prześladowań Żydów i Polaków na terenie dzisiejszej Ukrainy, duszpasterstwo prowadził nieustraszenie o. Ludwik Wrodarczyk, odznaczony m.in. medalem „Sprawiedliwego wśród Narodów Świata” za ratowanie Żydów. Warto wspomnieć o powojennym duszpasterstwie dla mniejszości litewskiej w Smolanach koło Sejn czy obecnie pracowników z Ukrainy w Poznaniu, a także wielonarodowe duszpasterstwo, zwłaszcza Azjatów, prowadzone przez dom w Warszawie.
Duszpasterstwo więzienne i romskie
W latach 70. XX wieku wrocławscy oblaci prowadzili duszpasterstwo taboru cygańskiego (romskiego) z rodu Lowarii przy ulicy Na Ostatnim Groszu, zarządzanego m.in. przez sędziego tradycji cygańskich Jurko Czurko Łakatosza, zwanego Królem Cyganów. W latach 80. XX w., po sporej przerwie oblaci na krótko powrócili do duszpasterstwa więziennego (internowani w Iławie), które strukturalną formę przybrało po 1989 roku (Iława, Wrocław, Lubliniec, Zabłocie). Oprócz normalnego parafialnego duszpasterstwa dzieci i młodzieży, zwłaszcza zaangażowania niektórych
oblatów w ruch oazowy ks. Franciszka Blachnickiego, oblackie duszpasterstwo obejmowało i obejmuje także osoby niepełnosprawne, zwłaszcza dzieci i młodzież. Chodziło szczególnie o osoby głuchonieme i niewidome (m.in. Lubliniec, Katowice, Iława, Wrocław-Pilczyce) a także o chorych fizycznie i umysłowo, objętych różnorodnym duszpasterstwem kapelanii szpitalnych.
Pomoc potrzebującym i uzależnionym
Posłanie do ubogich nie mogło nie znaleźć odzwierciedlenia w pomocy ubogim materialnie poprzez zaangażowanie stowarzyszeń katolickich, jak np. Kongregacji św. Wincentego czy później Caritas oraz zaangażowania parafian w niesienie konkretnej pomocy potrzebującym, najpierw w zespołach charytatywnych, a później w reaktywowanej w latach 90. XX wieku Caritas, poprzez przygotowanie dla potrzebujących pomocy rzeczowej w postaci paczek, organizowania spotkań dla ubogich dzieci, chorych, zwłaszcza wigilii i śniadań wielkanocnych. Wśród działań na rzecz ubogich nie mogło zabraknąć pomocy uzależnionym od alkoholu w postaci działających aktywnie Bractw Trzeźwościowych czy grup Anonimowych Alkoholików oraz wsparcia dla ich rodzin, a następnie osób z problemami uzależnienia od narkotyków oraz od seksu czy hazardu. Warto wspomnieć o socjoterapeutycznych świetlicach dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych i naznaczonych problemami alkoholowymi czy przemocą domową. Ważna była i jest stała obecność oblacka na festiwalach w Jarocinie i na Przystanku Woodstock, w ramach odbywającej się tam ewangelizacji. Nie można nie wspomnieć także o duszpasterstwie harcerzy, i opiece duszpasterskiej nad różnymi gałęziami ruchu skautowego w Polsce czy duszpasterstwach akademickich. Oblaci od ponad stu lat prowadzą działalność duszpasterską na ziemiach polskich. Aktualnie jest to 17 parafii, 2 sanktuaria, 1 kościół rektoralny oraz ośrodek duszpasterstwa młodzieży w Kokotku. Bez wątpienia oblaci w działalności ewangelizacyjnej są tymi, którzy są z ludźmi i dla ludzi. Są otwarci na klasyczne metody, jak i nowe w ewangelizacji. Są Bogu i ludziom potrzebni.
Źródło: misyjne.pl